Słownik Języka Polskiego PWN definiuje grandę jako awanturę, drakę. Mam wrażenie, że w dzisiejszym rozumieniu raczej używa się tego pojęcia jako skandalu, bezczelności, czegoś niemieszczącego się w kanonach zachowań, może prędzej jako hucpę. Ja jednak bardziej przychylam się do wykładni naszkicowanej przez Stanisława Grzesiuka w kultowej książce opisującej barwne życie międzywojnia w Warszawie pt. „Boso, ale w ostrogach”. A tam stoi tak: „(…) grandziarze to nie chuligani. Grandy odbywały się tylko u siebie – miedzy sobą – i musiały być do tego przyczyny(…).” Młodzież i trochę starsi z przedmieść Warszawy (tak, tak Sielce i Czerniaków wówczas jeszcze były prawie za miastem), kierowała się pewnym kodeksem. Mimo że potrafili porządnie narozrabiać, jednak trzymali się sztywnych zasad.
Czytaj więcej Granda Warszawska: Boso, ale w ostrogach! →